9ocak 2009
Her zaman kafamda bir yapılacaklar listesi vardır, ama yakın ama uzak gelecekte tamamlanmaya dair. Burada tezimi tamamlamalıydım,sonraki hedeflerse açıktı:bol bol seyahat etmek (bu seyahatlere aldığım notlar ve çektiğim fotoğraflar eşlik edecekti ki bu okumuş olduklarınız ve flickr’a eklediklerim bu listenin eseridir),İtalyanca öğrenmek ve yeni bir şeyler denemekti..Hemen hepsini yaptım; ama layıkıyla ama değil..En azından denemiş,kabuklarımı kırmış olmanın ferahlığı içindeyim. Birçok şey yazdım bu zamana kadar ama çok daha fazla kendime sakladığım da var tabi.. Son günlerde şöyle bir ardıma bakıp bir itirafname hazırlayayım dedim, aklıma geldikçe süzüp buraya bırakacağım:
*Daha önce belirttiğim gibi Cagliari küçük bir şehir. Hele ki İstanbul gibi bir metropolden geliniyorsa.. Sadece bir günde gezip bitirebilirsiniz (hepi topu Piazza Yenne, Bastione ve Il Poetto’dan oluşuyor seçeneklerimiz ve hava serinledikçe önce eşsiz kumsal Poetto, sonraları Bastione elimizden gidiyor ) ama yine de her gün yeni biriyle tanıştığınızda sanki biraz büyüyor burası.. Öte yandan ‘Elimde Shengen’im var ya ne duruyorum?’ zihniyetiyle yaklaşırsanız (ki tabi ki öyle yaklaşmakta fayda var) bir ay sonunda ‘haydi artık bir yerlere gitmeliyim’ deyip duruyorsunuz. Aslı ile Diğdem geldiği sıralar bu durumdaydım, artık somurtma raddesine gelmiştim, adadan çıkamadım diye... Her neyse itiraf ediyorum eylül sonu-ekim başı çok sıkıcıydı benim için.
*Her şey rutine girmeye başlamıştı, evet yeni bir hayattı ama bu yeni hayata bulaşık yıkamak fazlasıyla dahil olmuştu. Abartmıyorum bulaşık yıkadığım sürelerde tezimi yazsaydım bu kadar yorulmaz ve zamanından çok daha önce toparlardım her şeyi..
*Bulaşık demişken, evimiz buradaki diğer öğrenci evleri gibi mobilyalı olmakla birlikte içinde tabak çanak her şeyi içeriyordu. Dolayısıyla biz (İtalyan ev arkadaşlarımız da ) de hep evdeki tabakları kullandık. Dönemin ilk gelen ve yerleşen Erasmuslarından olduğum için ilk hafta itibariyle çokça misafir ağırladım ve bundan mutluluk duydum. Fakat nedense bu yemekli ev toplantıları hep bizim evde oldu, geçen ay Gabor’un evine gittik ilk kez ve başımdan aşağı kaynar sular döküldü: Evinde kalorifer vardı ve kağıt tabak kullanıyordu. Kontrat yapma mecburiyeti yüzünden bulabildiğim tek evi tutmuştum kısıtlı süre içinde fakat o kontratta yazılı adresi okul dahil hiçbir yere bildirmemiz gerekmedi. Ah Erasmus ofisi ah.., Ama ben de bu ay otobüs bileti almayacağım çünkü kontrolörler sorduğunda Erasmus öğrencisiyim deyip cezayı ofise kestirebiliyormuşuz ve bunu daha iki gün önce öğrendim. Bilet almamak ve yakalanmak istiyorum, üşüdüğüm günlerin sembolik intikamı olarak.. Harcadığım suyla akıp giden zamanım ve hücrelerime karışan bulaşık deterjanı içinse yapabileceğim pek bir şey yok, kağıt tabakta yemeğin tadı mı olur muymuş avuntusundan başka..
*Şu anda kaç kilo olduğumu bilmiyorum, ama merak ediyorum. Gelmeden önce hali hazırda bir incelme gözleniyordu, ama geldiğimde de hızla kilo kaybettim. Bir dilim pizzayla geçirdiğim günler oldu, en önemli neden vakitsizlikti ve sonra da yemekler. Aslında çoğul ekinin kapsadığı fazla bir seçenek yok: Pasta(makarna) ve pizza.. Kırmızı eti malum sebeplerden dolayı reddederken hamur işlerinde strutto (domuz yağı) kullanılması seçeneğimizi daraltıyor. Elimden geldiğince sık (çok yemenin tek yolu bu benim için, zaten herkes için sağlıklı olan da bu ya..) yemeye çalıştım, üzerime hiçbir pantolonumun olmadığını fark edince. Gerçi hazır bu kadar incelmişken süper mini giymenin dayanılmaz hafifliğine de kapıldığımdan çok bunaltmadı beni yeni görüntüm. Yine de epeydir kilo almaya çalışıyorum; bu kapsamda geç saatlerde makarna, mantı (evet, yardım paketinden ) ya da en azından bir muz yiyip yatmak, aynı şeyleri yerken nasıl oluyorsa kilo almaktan mustarip ev arkadaşım Diğdem’in tabağındakileri de yemek (bkz.mutualist) gibi yöntemler geliştirdim. Bu kadar uğraş veriyorum ama yine dönene kadar 38 bedene sıçramayı ön görmüyorum. Bu nedenle pek yakında görüşeceğim dostlarım bana biraz zaman tanıyın ve sakın ha sakın ‘Ama ye biraz iğne ipliğe dönmüşsün, aç mı kaldın oralarda, makarna yiyip nasıl zayıfladın?’ benzeri cümleler duymayayım. Bu satırları okusun okumasın, zayıf*1 sözcüğüne nasıl tepkili olduğumu beni bilen bilir, öğrenci evi de olsa aynam var, sizin göreceğinizi gün be gün ben de gördüm. Hem o kiloları; güneşin altında il Poetto’nun turkuaz sularında, Bastione’nin merdivenlerinde, La Rambla’da gecenin bir vakti şarkı söyleyip dans ederken bıraktım ben çok da acınacak bir durumda da değilim sanırım. Giden iki kilo olsun,canım sağ olsun.. (tekrar ediyorum: bu konuda hassasım..)
*Yemek konusuna girmişken, hayatında yemek yapmamış ve buna kesinlikle özenmemiş biri olarak şunu itiraf ediyorum; mutfağa girmek çok zevkli bir şeymiş.. Herkes uyurken kahvaltı için krep hazırlamaktan keyif alacağım söylense gülerdim herhalde, bir de harem sarma*2 adında dünyanın en pratik ve doyurucu yemekleri listesini zorlayacak bir eserim var övünmek gibi olmasın. Minimum malzeme ve sürede, maksimum tokluk hissini buluşturan bir çalışmamdır kendisi… Bir de mutfakta ‘mertebe’ belirleyen konulardan biri pilavdır diye biliyorum, o konuda da kendimi kanıtlamış olmanın haklı gururunu yaşıyorum, fakat aslında burada mesele kendimi bir şey başarmış hissetmem değil; her zaman savunduğum düşüncelerimde haklılığımı ispatlamış olmam: Bu zamana kadar hiç yemek yapmamıştım, çünkü gerek görmedim. Bu konudaki tecrübesizliğimi vahim bir durum olarak hiç görmedim, ‘yumurta bile kırmadın mı?’ vb. nedense hayret içeren soruları hiç umursamadım. Mutfakta başlangıç düzeyindeki herkese tavsiyem; rahat olun, gerekirse yaparsınız, tam da düşündüğüm gibi hiç zor bir şey değil. Öte yandan isteyerek yaptığınızda, hele bir de paylaşıyorsanız bu yaptığınızı, çok da keyif alıyorsunuz, haliyle devamı da geliyor.
*İspanyol Pansiyonu’nu izledim, ikinci kez.. Aslı ile Diğdem’e de bahsetmiştim bu filmden. Bulup indirdiler bir yerlerden onlar da, birlikte izleyelim diye. Önce Diğdem ve ben, Aslı’nın Türkiye’den dönmesini bekledik, sonra biz Prag’dayken Aslı bekledi.Tam üçümüz bir aradaydık ki ben kendimi hazır hissetmedim..İlk ben gideceğim buradan,biletimi aldığımdan beri karışık duygular içindeydim. ‘Şimdi izleyemem’ dedim, ‘Olmaz, ne hissedeceğimi bilmiyorum’. Sanırım hiçbir film beni bu denli heyecanlandırmamıştır, çünkü hiçbir filmin bu kadar içinde olmadım. Gitmeyi kabullendim gibi hissediyorum son iki gündür, (bunda dün Mustafa Hoca’yla konuşmamın etkisi büyük tabi..) o nedenle sonunda kızlara gidip ‘izleyelim artık’ dedim ‘Ben hazırım.’ Kızlar çok etkilendiler, bense aynı filmi izlemiyordum sanki, çok başkaydı her şey artık.. Bir dili ilk kez duymakla artık konuşur olmak kadar farklıydı ve artık tamamen bize aitti,bana değil üstelik bize..
*Hani Prag notları?. derseniz, hali hazırda yollarda not aldığım defterimde, temize çekilmeyi bekliyorlar. Hazır olduğumda yazacağım, pek nazlı niyazlıyım bu ara kusura bakmayınız, ilk kez bu kadar sevdiğim bir yeri terk ediyorum..
*1: Evet,‘Zayıf’ sözcüğüyle küçüklüğümden beri alıp veremediğim var çünkü yıllarca halimden gayet memnun olduğum halde (kesinlikle kemiklerim sayılmıyordu,hem her istediğimi yiyebiliyordum da..) özellikle ergenlik döneminde kilo almak zorunda hissetmem için elinden geleni yaptı her daim salata mahkumları. Kilo alamamanın da bir sıkıntı olduğunu, ergenlik çağında bir kıza görüntüsüyle ilgili sürekli eleştiride bulunmanın hiç de hoş olmadığını bilmiyorlar mıydı gerçekten? Sözlük anlamı; ‘Eti, yağı az olan, sıska, cılız, arık’ olan bir sözcüğü iltifat olarak kabul etmek için kendimi karşı tarafın iyi niyetine inandırmam gerekti ya da ‘Ne yapalım densiz işte..’ deyip geçtim. Lisans yıllarında üç kilo aldım da, herkes rahatladı.. Her neyse yine 38 beden olup kendimi garantiye almak istiyorum.
Öte yandan Türkiye’de hala devam ediyor mu bilmiyorum (buralarda pek yok çünkü) sıfır beden modasını da aklım almıyor, herkesin kendine göre bir vücut şekli var, neden bozmaya çalışıyorlar bunu? Fazlalıktan kurtulmak için rejim yapmayı anlıyor ve takdir ediyorum ama gayet düzgün bir fiziğe sahipken cinsiyet unsuru bütün kıvrımlardan vazgeçmeye bir türlü anlam veremiyorum. Olağan dışı bu zayıflık sonucu kafalarının bedenlerine göre büyük kaldığını hiç mi fark etmiyorlar? Koca kafalı bir iskelet olmak için mi aç kalınıyor, nedir amaç? İnsan kendine bunu yapmamalı, dergilerdeki kadınlara özeniliyorsa lütfen erkek dergilerine bakılsın biraz da çünkü sıfırcılar nedense o dergilere alınmıyor; açlığın tek faydası diyet ürünleri endüstrisine, gayet açık değil mi bu?
*2:Cadde-i Kebir’e selam ederim, harem sarmayı menuden eksik etmeyin geliyorum:)
